نقاب

بارالها  تو از حقارت بنده های زمینی آگاهی، تو می دانی بی تو هیچم بی تو راه را گم میکنم، بی تو مقصود و مقصد را تمایز نتوانم داد.

تو می دانی نماز می خوانم که از تو بخواهم رهایم نکنی کنارم باشی ،که دراین دنیای وانفسا هیچ هیچ می شوم بی تو

تو یعنی قادر مطلق و من بی تو وداده های معنویت حیوان صفتی بیش نه ...

پس دستانم را بگیر آن هنگامه  که در ماه زیبایی ات در سحر پر از ترنم لطف تو به آسمان بلند می شود وپر می گیرد به سوی آغوشت  

نه فقط  آنکه نماز شب می خواند یا بعد از سحری تا اقامه ی نماز صبح عبادت می کند

حتی آنکه با چشمان خواب آلود بر می خیزد و باز پس از سحری می خوابد،، او هم از تو یاری می خواهد و به احترام تو سر بر آستان روزه ات فرود آورده است

پروردگارا دستانم را بگیرآنها برای توست تا به آسمان بری و پر از شکوفه های رنگی کنی تا برای زمین ارمغان آورم که خسته شده است از این همه بی رنگی و عقده و غصه...

دستانم برای تو حتی وقتی به تقلید از مادر به سجاده می نشینم و تنها این دو دست را بالا می

گیرم  و نمی دانم مادر چه می گوید اما هرچه می گوید منم همان...

خدایا دستان را بگیر جای کسانی که دستی ندارند تا به ماه آسمانت پیوند زنند و دلشان در آسمان به من میگوید دستانم را به نیابت از آنها هم بالا برم.....